Vanuit UB, a new story...

Nadat we de vorige blog hebben geschreven zijn we Irkoetsk gaan verkennen. Wat onze gids vertelde was dat er in de stad zo’n 3000 aardbevingen per jaar zijn door het groter worden van het Baikalmeer. We hebben er niks van gevoeld maar de resultaten wel gezien. Allerlei houten huisjes in de stad waren stukken de grond in gezakt door hun slechte fundering en het ophogen van de straat. Bij sommige huisje zat het raam zelfs tot op de grond, heel apart om te zien. Verder was de stad niet heel geweldig, we zijn nog even marktje over geweest en zijn uiteindelijk in een heel leuk en lekker restaurantje gestrand. Na dat we lekker gevuld waren met kip en een lekker wijntje dat we van het restaurant gekregen hadden zijn we terug gegaan naar onze hostel om ons voor te bereiden op het vroege vertrek van de volgende ochtend. We moesten op zondag ochtend om 3.15 op om naar de trein te gaan die ons naar Mongolie zou brengen. Tijdens het naar bed gaan in die homestay kwamen we achter steeds meer leuke dingen. Zo was de wc echt ranzig, hingen er geen gordijnen in de slaapkamer, zaten de veren van de stretcher los en kon onze kamer deur niet gewoon dicht. Voor alles hebben we zo onze eigen oplossingen bedacht. Handdoeken kunnen ook gewoon gordijnen zijn, slaapbank werd bed, elastiekjes werden het slot op de deur en tsjah die wc…..

Zondag ochtend stapten we dan op trein nummer 6. Het was een Mongoolse trein en dat was te merken ook. Overal Mongolen maar daarover later meer. De trein was een stuk ouder en de bedden waren keihard. Wij zaten met allerlei toeristen in een wagon waaronder de twee Nederlandse broers, de drie jongens waar we in Listvianka mee in het restaurant hadden gegeten. Verder nog wat Nederlanders, Italianen en Hugo een Portugees die in onze cabin er bij zat.  Hele aardige jongen waar we veel mee gelachen en gepraat hebben in de 26 uur dat we in de trein zaten. Verderop in de trein zaten Geert en Rianne, Maria en Bram, Johan en Marjan. Tijdens het eerste stuk van de reis kwamen we langs het Baikal meer wat een enorm mooi uitzicht gaf en verder hebben gezellig gekaart met de drie jongens waar we overigens enorm mee gelachen hebben. Het zijn echt enorm relaxte gasten. Maar goed toen kwamen we opeens bij de grens van Rusland met Mongolie.

Nu zal ik even terug komen op de Mongolen. In de trein zaten dus veel Mongolen maar ze hadden nog veel en veel meer spullen bij zich. Het schijnt een soort van handels trein te zijn waar ze dus vanuit Moskou producten mee willen nemen naar Mongolie. Bij ieder station stappen ze uit met hun spullen om nog snel wat dingen te verkopen en zelfs de Provodniks doen daar gezellig aan mee. Maar toen we dichter bij de Russische grens kwam werden ze allemaal wat onrustiger. Allerlei luiken gingen open, overal kwamen dozen vandaan en iedereen liep heen en weer met allerlei spulletjes. Zoals Geert zei: “Het leek net een mierennest.” Wat blijkt nou, iedereen koopt een groot aantal van 1 product in, maar dat mogen ze niet zomaar uit Rusland voeren zonder daarvoor te betalen. Dus wat doen ze, ze verspreiden allemaal hun producten onder elkaar zodat iedereen een klein aantal heeft van heel veel producten en na de grensovergang zoekt iedereen zijn eigen spulletjes weer op. Echt geweldig om te zien. Het grappige ervan is dat de provodnik het allemaal een beetje coördineert en bijhoudt waar hoeveel van alles is. De eerst met dozen volgepropte cabines waren vlak voor de Russische grens ineens de meest nette en ruime. Het was erg leuk allemaal alleen was dat ook wel de reden dat we zo’n 7 uur stil hebben gestaan bij de grensovergang omdat de Russen dus alles grondig willen controleren. Maar goed eindelijk waren we dat maandag ochtend in Mongolie. Niet wetende dat de tijd weer een uur terug ging hadden we de wekker veels te vroeg gezet waardoor we om half 6 i.p.v. half 7 al wakker waren en dat was maar goed ook. Toen ik het gordijntje open deed zag ik echt een van de mooiste landschappen dat ik ooit gezien heb. Ik kan het proberen uit te leggen maar ik denk dat je de foto’s zelf maar even moet bekijken.

Uiteindelijk kwamen we om half 8 aan in Ulaan Baatar (UB). Direct een transfer naar ons guesthouse midden in het centrum waar we werden opgewacht door een heel lief vrouwtje (Khulan)  die onze gastvrouw is voor de drie dagen dat we hier zitten. De eerste dag (maandag) zijn we het centrum ingelopen opzoek naar wat eten. En tada, daar was een cafe Amsterdam. Na even een lekker Engels ontbijtje te hebben gegeten zijn we naar het Khandan klooster gelopen. Voordat we daar aankwamen moesten we eerst een van de drukste straten van de stad over steken zonder stoplichten. Er was wel een zebrapad maar daar stopte niemand voor.

Als je het computerspelletje “Frog” kent begrijp je een beetje hoe we naar de overkant zijn gekomen van deze vierbaans weg. En dan staat midden op een kruispunt nog een politie agent die de boel probeert te regelen, maar het ziet er meer uit alsof hij zijn ochtendgymnastiek aan het doen is op het ritme van getoeter en gefluit. We zijn daarna door een typisch Mongoolse wijk waar huizen en gertenten dwars door elkaar staan met hier en daar een hekje gelopen en vervolgens waren we dan aangekomen bij het klooster. Was best interessant om te zien hoe die monniken hier nog leven. We hebben nog even een foutje gemaakt door een foto te maken in 1 van de tempels waardoor een Mongoolse beveiliging 10 dollar van ons wilde, maar gelukkig was er een andere Mongoolse man die tegen hem zei dat het onzin was omdat hij er ook niet voor hoefde te betalen, waarnaar de beveiliging weg ging en wij rustig verder konden lopen :D

Verder hebben we deze dag nog rustig rondgelopen in de stad waar we nog tegen twee Mongoolse studenten opliepen die onze gratis gids wilde zijn om Engels te leren spreken. Ik kende de stad inmiddels al beter dan zij, maar we hebben een gezellige tijd met ze doorgebracht. ’s Avonds hebben we pizza gegeten met Bram, Maria, Set en Marije bij Marco Polo en daarna lekker op tijd ons bed.

Dinsdag ochtend werden we opgehaald door een Mongoolse chauffeur die ons naar Terelj bracht waar een 13 jarige, niet engels sprekend, jongetje met drie paarden op ons stond te wachten. Naja paarden, pony’s eigenlijk. Ik denk dat als onze goeie vriend Marc op dat beest had gezeten, hij met z’n Prada’s door het stof had gesleept.;)

Maar wat een gave ervaring was dat. In het begin had ik het idee dat onze paardjes een beetje achter die van de gids aan sjokte maar op een gegeven moment ontdekte we dat we de teugels goed als zweep konden gebruiken. Na een aantal honderd meter vroegen we of we iets harder mochten en na een paar minuten gingen we al in volle galop door het Mongoolse landschap. Zo enorm indrukwekkend allemaal. Na drie uur stapten we dan met spierpijn aan alle kanten af van het paardje waarna we een lekkere lunch bij het Tiara Resort gingen eten……. dachten we. Toen we daar aan kwamen bleek dat op hun blaadje niet stond dat we daar gingen lunchen dus werden we eigenlijk weggestuurd met de boodschap dat we in UB maar wat moesten gaan eten of betalen. Gelukkig waar daar ook nog twee Nederlandse mannen (Stan en Jeroen) die daar werkte voor Tiara Tours en het zo belachelijk vonden dat we geen eten kregen dat ze gelijk allerlei mensen gingen bellen waardoor we na 30 minuten een heerlijke maaltijd hebben gekregen, gratis.

Terug in UB hebben nog even heerlijk avond gegeten en een cocktailtje gedronken.

Vandaag nog 1 dagje door UB slenteren. Nog even de laatste dingetjes kopen en vanavond nog naar een Mongoolse dans, zang, muziek voorstelling waar we hopen de traditionele Mongoolse keelzang te horen.

Vanochtend hebben we een Deense jongen Andreas leren kennen die ons hele leuke tips gaf om te doen tijdens onze reis. Hij gaat vandaag naar het westen van Mongolie om daar een paard te kopen en drie weken op rond te gaan trekken. Hij vroeg nog of we mee gingen, maar helaas we hebben al een planning.

Morgen ochtend worden we opgehaald door Zaya, de gids die ons 6 dagen de Gobi woestijn mee inneemt. We gaan op bezoek bij wat Nomadenfamilies en verblijven in gertenten.

Wederom een ietwat uitgebreid verhaal, maar deze dagen waren zo indrukwekkend dat we eigenlijk nog veel meer zouden willen schrijven.

Over een week komt ons volgende berichtje weer.

Liefs Suus, Marsis en Jochem