Eerste deel van de treinreis..

Hier dan weer een bericht uit Rusland. Supergaaf om alle reacties te lezen die jullie al gegeven hebben op de blog. Rigletto hebben we thuis gelaten, zoek de vershillen is inmiddels een olympische sport geworden en speciaal voor Dick: natuurlijk komen we weer terug naar de junistraat.

Dit keer is het een heel lang verhaal geworden en misschien soms wat onsamenhangend omdat het in verschillende dagen geschreven is, maar ik hoop dat jullie ervan genieten.

Maandagavond was het dan zover, na het schrijven van ons blogje bracht Dimitri (onze Russische reisgids) ons naar het vliegtuig. Met een groep van 11 hollanders ( je vind ze echt overal) stapten we met onze spullen in de busjes waarnaar we in noodvaart richting trein station reden. Daar aangekomen kregen we nog even de Do’s en Dont’s van de Transsiberie express en stapten we eindelijk om 21.30 in de trein, ons thuis voor de komende 4 dagen. Bij het instappen de treinkaartjes en paspoort nog even laten zien aan de provodnik (conducteur) van ons rijtuig die (waar wij na 5 seconden achterkwamen) geen woord Engels spreekt noch verstaat. Fijn om te weten dat degene die ons alle informatie moet gaan geven dat we nodig hebben, niet met ons kan communiceren. Maar gelukkig komen we met ons “point it”boekje een heel eind.

Eenmaal in de trein aangekomen gingen we op zoek naar ons 4 persoons kamertje en TADA daar zaten nog twee Russische vrouwen. Je raad het al deze twee vrouwen spreken ook geen woord Engels. Bedenk even: drie volwassen lichamen, Suus en een knuffel (met hun bagage)  in een kamertje van 2.00m bij 1.70m waar ook nog eens 2 stapel bedden en een tafeltje in gestopt zijn. Zie je het voor je? Gelukkig kunnen we genieten van alle mooi landschappen en gezellig op bezoek bij de andere Hollanders waardoor we afgeleid worden van ons sardientjes gevoel, en ach het heeft ook wel wat.

De nacht van maandag op dinsdag was niet echt een succes. Door de hitte in de trein dreef je bijna je bed uit wat in mijn geval heel vervelend had kunnen zijn aangezien in boven sliep. Nou heb je gelukkig wel een soort “anti-uitbedvalhekje” die je omhoog kan zetten, maar natuurlijk valt mijn hekje constant omver. Tijd om de ducktape uit de tas te pakken en dat hekje eens op z’n plek te zetten. Afijn, dinsdag was de eerste dag in de trein. ’s Ochtends na het opstaan even lekker uitgebreid gewassen in het toilet/washokje, want een douche hoef je natuurlijk ook niet te verwachten in een trein als dit, en na het wassen een ontbijtje genomen in het restaurant/eetwagonnetje. Hier stond wederom een vrouw die totaal geen Engels sprak, maar toen we ons “point it” boekje tevoorschijn haalde trok ze het direct uit onze handen en wees aan wat voor eten ze had voor ons. Bruin brood met kaas en gebakken eitje met spek. WAT eet Jochem kaas? Ja, maar dan wel Russische kaas. (komt in de buurt van de tankstationkaas in NL)

Na ons heerlijke ontbijtje zijn we even gezellig wat gaan kletsen met Geert en Rianne (Vader en dochter uit Nederland). Zij vertelde ons dat we in deze ene nacht al 900 km afgelegd hadden. Eindelijk om half 2 gingen we stoppen bij een klein stationnetje. Bij het uitstappen werden we meteen belaagd door zogeheten Babuschka’s (moedertjes van Rusland) die ons van alles probeerde te verkopen van fruit tot vodka en van kneedballetjes tot complete avondgerechten. Na het kopen van 2 flessen water en een bekertje frambozen zijn we gauw de trein weer ingestapt aangezien we niet precies wisten wanneer het weer zou gaan vertrekken en het ideetje van een fluit of toeter voor het instappen is ook nog niet helemaal aangekomen hier. Dus het zekere voor het onzekere, gauw de trein weer in. Het zal je maar gebeuren, sta je daar met je bekertje frambozen, zie je de trein met al je spullen wegrijden met de wetenschap dat die de eerste 400 km niet meer stopt.

Nu we veilig in de trein zaten zijn we even een biertje gaan drinken met drie jongens uit Puttershoek (Erik, Michael en Mark) en een Rus. Was best gezellig en ook deze Rus kon geen Engels.Dinsdag avond zijn we nog even gezellig wat gaan Yahtzeeën met Geert en Rianne. Volgens mij had Geert magneten onder zijn tafel zitten want wat hij wilde gooien gooide hij ook. Mijn magneten daarentegen deden hun werk belabberd en ik eindigde dan ook onderaan in het klassement. Ondertussen stopten we nog even op het station van Jekaterinaburg, eindelijk een  iets groter en mooier station dan de anderen die we tot nu toe gezien hadden en een mooie plek om ons ontbijtje voor woensdagochtend te halen. (Bruin brood en Salami.)

 De nacht van dinsdag op woensdag was een stuk cooler in de trein en we hebben dan ook heerlijk geslapen. Zou onze provodnik dan toch Engels verstaan??

We zitten nu dan de tweede dag in de trein en het begint al een beetje thuis te voelen. Het contact met de andere Nederlands is leuk. Waar de meeste Russen de hele dag in hun bed liggen kijken naar de Russische “komische” tv-programma’s, lopen de Hollanders geregeld door de trein heen om bij elkaar op bezoek te gaan. Vandaag gingen Suus en ik naar het eetwagonnetje om een tafel te reserveren voor vanavond, onderweg daar naar toe kwamen we langs Geert en Rianne en hebben ze gevraagd of ze ook mee kwamen eten vanavond. Wij met z’n vieren naar het wagon toe om te reserveren. Van geert begrepen we dat we direct onze bestelling moesten door geven en dat deden we dan ook maar. Alle vier tomatensalade vooraf en een kip als hoofd gerecht. Tijdens het opnemen van de bestelling dook de kok al direct de keuken in en na onze bestelling werden we vriendelijk verzocht een tafeltje te nemen. Hmm… was toch niet helemaal duidelijk overgekomen dat we daar pas ’s avonds wilde eten, maar toen Geert 17.30 opschreef begreep ze het gelukkig wel en kon de kip weer terug de vriezer in.

Verder hebben we weer een nieuw noodlesoepje geprobeerd en ’s middags gezellig gekaart.

Inmiddels zijn we nu al zo’n 3300 km verwijderd van Moskou en begin ik een beetje te bevatten hoe enorm uitgestrekt dit land eigenlijk is. Langs het spoor staan regelmatig van die oude vervallen dorpjes en lopen mensen in the middle of nowhere langs of zelfs op het spoor. Op de stationnetjes zijn we erachter gekomen dat bijna alles wat ze daar verkopen over datum is. Rianne heeft al twee keer een zak chips gekocht van een paar maanden en oud en Suus en ik konden niet eens een reep chocolade krijgen die niet ouder was dan een half jaar over datum. Erg opletten wat je koopt dus.

Donderdag was de laatste dag in de trein voordat we in Irkoetsk aankwamen, onze eerste bestemming. Omdat het verschil tussen de tijd in Moskou en de tijd in Irkoetsk 5 uur is proberen we ons ritme op de dagen langzaam aan een beetje aan te passen. Steeds een uurtje eerder eten en slapen. Vandaag kwamen we eindelijk echt op een leuk stationnetje terecht waar een hoop Babuschska’s stonden en het er een stuk minder grauw was allemaal. Susanne is samen met Rianne op zoek geweest en na flink afdingen wat komkommers, een soort caramel rollen en een vleespannenkoekje gescoord. ’s Avonds gingen we proberen vroeg te slapen aangezien we om 1.14 uur ’s nachts de trein uit moesten stappen.

Bij het uitstappen werden we opgewacht door ms. Anna die ons met een busje naar Listvianka (een dorpje aan het baikal meer) bracht waar in onze homestay een heerlijk ontbijtje klaarstond.

Inmiddels zijn we alweer bij de vrijdag aanbeland en zitten met de lokale tijd 7 uur voor op Nederland. Vandaag hebben we onze eerste douche sinds 3 dagen gehad en geloof me, als je je drie dagen moet wassen in een toilethokje van 1,5m  bij 1 m met een kraantje waar nog minder druk achter zit als die van een caravanpompje en je je iedere vast moet grijpen bij iedere slinger die de trein maakt, dan is een douche echt geweldig. Dan maakt het zelfs niet uit dat je zelf de douchekop vast moet houden en de douchebak met ducktape bij elkaar gehouden wordt, je geniet gewoon. Afijn, na deze lekkere opfrisser zijn we naar het “centrum” van Listvianka gelopen, waar we een lekker vis hebben gekocht en samen met een reizenden Italiaan opgegeten. Het was erg gezellig en ook interessant om naar deze man luisteren die inmiddels al 68 landen van de wereld had gezien.

Na alle jaloersmakende verhalen zijn we weer terug gegaan naar onze homestay waar we een duikje in het ijskoude baikalmeer hebben genomen. Na deze toch ietwat koude ervaring hebben we heerlijk gegeten bij een restaurantje om de hoek, gezellig samen met de drie jongens. (Mark, Michael en Erik.)

Na ons luxe ontbijtje, pannenkoekjes of droog brood, jam, kaas en thee of koffie zijn we weer opgehaald door Anna met de bus. Onder weg zijn we gestopt bij een openlucht museum. Een beetje in de stijl als die van Finland. Allerlei huisjes van heel siberie (wat slapend land betekend) van de 17e eeuw tot 19e eeuw. Het was wel wat regenachtig, maar zeker de moeite waard. Hierna zijn we de bus weer ingestapt verder over de weg die speciaal was aangelegd voor de president Eisenhouwer van Amerika die een meeting zou hebben in Irkoetsk en ook langs het baikal meer wilde gaan, maar uiteindelijk door een vliegtuig ongeluk helemaal niet naar Rusland is gegaan. Inmiddels zijn we aangekomen in onze homestay. Wat deze keer ook echt een homestay is. Flatje 7 hoog achter waar ene Jan met familie woont en toevallig wat slaapbanken overhad waar ontwetende Nederlandse touristen hun nachtje door gaan brengen. Nu zitten we in een internet cafe onderin een hotel en gaan zo even kijken wat irkoetsk ons nog meer te bieden heeft dan onze homestay. Morgen ochtend 5 uur stappen we in de trein om richting Ulan Baatar te gaan waar we wellicht de komende 10 dagen geen internet zullen vinden dus het kan even duren tot de volgende blog verschijnt.

Zoals ik al zei een flink verhaal, ik hoop dat jullie het leuk vonden om te lezen. Laat weten wat je er van vond.

Mis jullie en tot gauw.

Dikke knuffel Suus, Marsis en Jochem