Het nieuwe jaar in...

Gelukkig Nieuwjaar!!! (Beetje laat, maar toch):D
Ik hoop dat jullie allemaal goeie feestdagen hebben gehad. Nu kan er weer begonnen worden met het eraf trainen van al die oliebollen. Wij hebben dan wel geen oliebollen gegeten, maar evengoed een enorm goeie tijd gehad de afgelopen weken. In de laatste blog zaten we nog in Thailand, maar inmiddels zijn we al weer voor de derde keer in Maleisië. Hoe dit allemaal gekomen is, is hieronder te lezen. Veel lees en kijk plezier!!

In Krabi (Thailand) hebben we nog drie dagen rondgehangen. Het hostel waar we in zaten was erg relaxed en met aardige mensen. Éen dag hebben we weer een scooter gehuurd en zijn we naar een strandje gegaan aldaar, waar het water eigenlijk te vies warm was, waardoor lekker afkoelen er helaas niet bij was. Verder hebben we Krabi te voet verkend en hebben iedere avond bij het avondmarktje aan de waterkant gegeten. De laatste dag in Krabi werden we om 10 uur opgepikt om met een minibusje in 4uur naar Hat Yai te rijden om vervolgens daar 3 uur te wachten op de bus naar Kuala Lumpur. Deze bus deed er vervolgens ong. 10 uur over, waardoor we om 5 uur ’s ochtends in Kuala Lumpur (KL) aankwamen. Daar stonden vervolgens genoeg mensen op ons te wachten waardoor we al snel met een mannetje meeliepen op weg naar een hostel in Chinatown. We kwamen terecht op een klein kamertje met fan, maar verder was het een prima hostel. Het duurde nog 4 dagen voordat we onze vlucht naar Sumatra zouden hebben dus ruimte genoeg om wat te bezichtigen. De meeste mensen denken bij Maleisië en KL gelijk aan de beroemde Petronas “Twin” Towers met de brug tussen de twee torens in. In principe zijn de kaartjes om de brug te bezoeken gratis, maar dit betekent wel dat je ’s ochtends in de rij moet gaan staan aangezien er maar een bepaald aantal kaartjes beschikbaar zijn. Omdat wij toch al zo vroeg in KL waren aangekomen besloten we om maar direct naar de torens te gaan voor een kaartje. Daar een uur voor openingstijd aangekomen stond er al een rij van zo’n 250 mensen. Na 2 uur liepen we dan naar buiten met ons kaartje voor 6 uur ’s avonds. Na eerst even in het park achter de torens rond gewandeld te hebben gingen we  een toertje doen langs het “Merdeka plein” en de “Central Market.” Bij de markt (die in een grote hal was) hing een hele gezellige sfeer en was leuk aangekleed. Er waren allerlei winkeltjes met traditionele spulletjes afkomstig uit de verschillende delen van Azië. ’s Avonds gingen we dan eindelijk de torens in en stonden we om 6 uur op de brug van het uitzicht te genieten. Dit was weer typisch zo iets, dat niet echt bijzonder was, maar als je er toch bent moet je het gewoon even doen.

De volgende dag gingen we verder met onze “sight seeing” wat deze keer bestond uit een wandeling door “Chinatown” en “Little India”.Chinatown (de plek waar we zelf ook sliepen) bestaat vooral uit 1 grote winkelstraat a la Khao San en verder veel Chinees eten. Omdat het zaterdag was, was er een avondmarkt in Little India waar we allerlei heerlijke Indiase gerechtjes hebben geproefd. Met volle buik verlieten we de mark op weg naar een kathedraal uit 1925. Het gebouw zag er op zich mooi uit en toen we zagen dat er een deur openstond liepen we naar binnen. Daar bleek toevallig een Engelstalige gemeente te zitten die toevallig deze avond een avond over kerst hadden. We werden direct uitgenodigd om daar te blijven en (nog meer) te eten. Uiteindelijk hebben we een hele gave avond gehad waarin we weer leuke mensen hebben ontmoet. De volgende dag zijn we naar de ochtend dienst geweest daar, wat ook weer goed was om daar bij te zijn. Na de dienst gingen we kijken bij een van de grootste warenhuizen in Azië waar zelfs een pretpark met achtbaan en al in is gebouwd. Dit was echt bizar om te zien, zo enorm groot dat je er gerust 3 volle dagen kan shoppen zonder de zelfde winkels in te gaan. De laatste dag in KL hebben we bij het hostel rondgehangen en een filmpje gekeken. Omdat onze vlucht vroeg in de ochtend ging, moesten we een bus van 4 uur nemen naar het vliegtuig. Deze bus vertrok vanaf het centraal station, waar je tot 11 uur kan komen met openbaar vervoer, wat betekende dat we de hele nacht bij de Mc Donald’s hebben gezeten om te wachten op de bus.:P
Na een gebroken nacht en een goede vlucht kwamen we om half 8 aan op Sumatra in Medan waar we werden opgewacht door een chauffeur die ons in 4 uur naar Bukit Lawang bracht. We kregen onderweg de Indonesische versie van het Aziatisch rijden te zien wat inhoud: 4 auto’s op 2 baans wegen, 22 mensen in 12 persoons busjes, inhaalmanoeuvres wat iedere keer 5 jaar van je levensverwachting afhaalt en het maakt niet uit hoe een busje eruit ziet, als het rijdt, rijdt het.  Verder merkten we aan de weg en de dorpjes er om heen dat we weer in minder ontwikkeld deel van Azië aan gekomen waren, wat ons een beetje aan Cambodja deed denken. De afgelopen tijd zaten we toch meer in westers Azië, en dit is weer lekker terug in de tijd.
Mijn oom heeft een aantal maanden terug op de blog gereageerd met het idee om een kindertehuis van een vriendin van hem te gaan bezoeken. Na wat mailwisselingen zijn we nu dan eindelijk die kant op gegaan en is dit de plek waar we onze tijd op Sumatra hebben doorgebracht. Bukit Lawang is een dorpje in het in het regenwoud in het noorden van Sumatra waar in 2003 een allesverwoestende vloedgolf doorheen is gegaan wat zo’n 400 mensenlevens heeft gekost, het dorp heeft weggevaagd en waardoor een hoop kinderen zonder familie op straat zijn komen te staan. Begin 2008 zijn Saskia (oorspronkelijk uit NL) en Sugianto (uit Bukit Lawang) daar begonnen met het bouwen van een thuis voor de kinderen en 13 februari vorig jaar is het huis officieel geopend.

Het kindertehuis ondersteund nu zo’n 44 kinderen waarvan er 12 in het huis wonen. Daarnaast wordt er ondersteuning gegeven door 6 keer per week extra lessen en financiële ondersteuning voor educatie. Nu hoor ik u denken: “wauw wat een goed initiatief, kan ik niet wat voor hun betekenen?”…… Dat komt strakjes, nu eerst even vertellen over onze tijd daar.

Bij aankomst stonden Saskia en de kinderen ons al op te wachten en we konden onze spullen naar ons, in kerststijl versierde, bungalowtje brengen. Eerst moesten we nog even een brug over, naja brug?! Staaldraad met hierop allerlei planken vast gespijkerd. Die middag begonnen de lessen bij het huis om half 3, op verschillende niveaus werd er Engels gegeven en gewerkt aan tassen op naaimachines. Wij liepen een beetje rond en gingen af en toe bij een groepje zitten om mee te doen. Later die avond wilden we even naar het dorp lopen maar het werd al weer snel donker en halverwege besloten we terug te gaan en gezellig mee te eten met de kinderen. Het eten was echt super pittig, maar wel lekker. In de dagen erop zijn we een dagje met een paar kinderen naar de Orang-oetans gegaan. Deze leven semi wild, wat in houdt dat ze gewoon in de jungle leven maar op gezette tijden eten kunnen halen bij de voeder plaats. Bij deze plek kan je als toerist een kijkje nemen, dus als toerist gingen we daar heen. Eerst nog even een flinke klim omhoog, maar boven aangekomen kwamen onze roodharige vrienden al snel onze kant op. Heel gaaf om te zien wat voor expressie ze op hun gezicht hebben en dat ze echt heel dicht bij kunnen komen. Dit uitstapje was ook leuk om kennis te maken met een aantal van de kinderen. Na drie dagen was het kerst. Op kerstavond hebben we gezellig met z’n allen zitten eten (zoals eigenlijk elke avond), alleen nu lekker met BBQ kip en vis. Verder werd er met kerst niet zo heel veel gedaan. Inmiddels begonnen we wel een beetje aan het, toch wel pittige, eten te wennen. Wat wel in het begin apart was om ’s ochtends, ’s middags en ’s avonds rijst te eten, maar ook dat begon te wennen. Ons originele idee was om, naast het bezoek aan het kindertehuis, ook andere plekken van Sumatra te bekijken, maar we hadden toch besloten dat we de volledige 2 weken in Bukit Lawang te blijven. We begonnen de kinderen wat meer te kennen en met Saskia en Sugianto was het ook erg gezellig. We zijn met een aantal kinderen ook bezig geweest om een gereedschapsbord te maken waar ze later weer lekker mee aan de gang kunnen gaan, verder hebben we lekker spelletjes gespeeld en gesport. De dag voor oud&nieuw hadden Saskia en Sugianto een dagje uit geregeld naar Berestagi, een stad “in de buurt”. De avond voor vertrek kwamen de meeste die mee gingen ook slapen in het huis, waardoor het ’s avonds lekker gezellig druk was met spelletjes spelen en muziek maken. Vier uur ’s nachts vertrokken we met 34 mensen, waarnaar we na 5 uur aankwamen in de stad. Eerst even ontbeten en daarna konden de kinderen een rondje op een paardrijden, wat voor de meeste van hen echt een unieke ervaring was. Na het gekattaklop gingen we verder naar hotsprings waar iedereen een duik in het, naar rotte eieren ruikende, water kon nemen, wat dan weer gezond schijnt te zijn.:S hmm hmm. Op de terug weg nog eventjes gestopt bij een wegrestaurantje waar we op verschillende manieren bereidde maïskolven konden eten en een aantal uur later nog bij een restaurantje waar we nasi met kip voorgeschoteld kregen. Erg lekker allemaal. Terug bij het huis was iedereen gaar, maar wel met een leuke dag achter de rug. Oudejaarsavond was weer zo’n gezellig avond waar iedereen weer muziek aan het maken was en lekker spelletjes aan het spelen was. Om 12 uur werd er getoast waarnaar er volgens traditie door iedereen op toetertjes geblazen werd. Erg leuk…. voor 1 minuutje, maar daarna begint dat al snel te vervelen… althans voor ons, de kinderen konden er gerust twee uur mee door gaan :D. Na nog wat vuurwerk afgestoken te hebben kwam er al weer een eind aan de avond en kropen we met getoeter in de oren ons bedje in.
De dagen erna zijn we nog met een groep kinderen wezen zwemmen bij een riviertje en hebben wederom spelletjes gespeeld. En na twee weken was daar alweer het afscheid en gingen wij terug naar Medan. We hebben daar twee leuke weken gehad en we hebben enorme bewondering voor de manier waarop dit hele project is opgezet door Saskia en Sugianto. De manier waarop alles is gedaan is goed over nagedacht en ik ben er van overtuigd dat zij de kinderen een toekomst en een thuis geven op een manier wat echt goed is. Het tehuis is opgebouwd door enorm hard werken en giften van verschillende mensen en organisaties. Een van de projecten die ze nu hebben lopen is dat ze uiteindelijk zelfredzaam willen worden en dus niet afhankelijk hoeven zijn van giften etc. Dit is rubberboomspaarplan waar je een rubberboom kan “kopen” waardoor het tehuis blijvend gesteund wordt. Het doel is om uiteindelijk 3000 bomen (5hectare) aan te schaffen waarmee het project voorgoed geholpen is. Neem alsjeblieft even de tijd om een kijkje op de site te nemen en het rubberbos aan te vullen. (http://www.kindertehuisbukitlawang.nl/index.php?section=11&page=57).
De rit met het “openbaar vervoer” naar Medan ging niet helemaal zoals het had moeten gaan. We zaten al gauw met 22 mensen in een 12 persoonsbusje en nadat we na 3 uur met  verdoofde billen en benen het busje uitstapte was ik zo handig om mijn rugtas (met camera, laptop, ipod en telefoon) in het busje te laten staan. Toen het busje weg was en wij in de betjak zaten kwam ik daar pas achter. heel fijn. Nadat ik Saskia en Sugianto gebeld had, gingen zij kijken wat ze voor me konden doen en al vrij snel hadden ze via via achterhaald wie onze chauffeur geweest had moeten zijn. Niet lang daarna hadden ze contact gehad met de chauffeur die al weer op de terug weg was, met tas gelukkig. Saskia en Sugianto hebben hem opgewacht bij zijn huis waarna zij de tas weer hebben meegegeven aan een andere chauffeur die het speciaal naar Medan bracht in 3 uur. Super opgelucht kreeg ik dan ’s avonds om 11 uur mijn tas terug met alles erin. Het hele grapje koste ons wel 80 euro waar we beter een aantal rubberbomen van hadden kunnen kopen,  maar ik ben enorm blij dat we alles weer terug hebben. De volgende dag vlogen we dan weer naar Kuala Lumpur waar we nu in het zelfde hostel zitten als eerst. De komende dagen gaan we rustig afzakken naar Singapore waarvandaan we 18 januari naar Jakarta zullen vliegen.

Ik hoop dat jullie weer genoten hebben van de blog en laat even weten hoe het met jullie gaat!!

Groetjes Suus, Marsis en Jochem