Het groene groene Noord-Maleisie met groene Marsis

Het is al weer bijna 2 weken terug dat jullie onze laatste blog gekregen hebben dus het word maar weer eens tijd. We zijn inmiddels Maleisië een stuk door geweest en nu weer terug in Thailand en wel op het tropisch eiland Koh Samui.

Op de avond dat we de vorige blog op het net gezet hadden kwamen we de drie Nederlandse meiden, (Karen, Wietske en Eline) die we eerder Pakse (Laos) ontmoet hadden, tegen. Onder het genot van een drankje vertelde we onze reisverhalen aan elkaar en was het weer gezellig als vanouds. De volgende dag gingen de meiden nog even souvenirs in slaan en besloten wij maar weer eens een cultureel dagje te doen. De trip ging naar “het grote paleis” en de tempel van de “Smaragden Boeddha”, wat beide binnen een gebied ligt wat ook wel het Vaticaan van het Boeddhisme wordt genoemd. Er waren allerlei gebouwen die bezocht en bezichtigd konden worden. Na een aantal uurtjes rondgelopen te hebben, hielden we het weer voor gezien en gingen we weer terug naar de kamer. De hitte in Bangkok maakte het vrij lastig om lekker rond te lopen en deed ons al snel weer terug verlangen naar een koude douche. ’s Avonds gingen we lekker wat eten met de meiden waarnaar we de Khao San op en neer zijn gelopen om nog meer souvenirs te scoren want ze waren nog niet helemaal geslaagd. Met moeie benen en tassen vol kwamen we terug bij hun hotel waar we gedag zeiden en waarnaar we weer naar onze eigen kamer gingen.
De trein naar Butterworth (Maleisië) vertrok de volgende middag en zou ons 22 uur later in Maleisië afzetten. Nou hebben we al heel wat slaap treinen aan de binnenkant gezien, maar deze was toch wel de beste die we tot nu toe gehad hebben. Bedden waren zacht en ruim genoeg, temperatuurtje was lekker en het eten en drinken werd gebracht wanneer je het bestelde. Dat laatste zorgde er voor dat ik de volgende ochtend in de trein om 7 uur gewekt werd door een Thaise vrouwtje met een broodje en gebakken eitje. Lekker zo’n ontbijtje op bed, toch maar weer eens met Suus praten. De rit ging langs mooi landschap en aan het eind leerde we 2 Nederlanders kennen. Maaike en Renz, die ook uitstapte in het zelfde stadje, gingen naar een eilandje genaamd Penang. Wij, die nog geen idee hadden wat te doen in Maleisië, gingen maar gezellig met hun mee en we eindigden in een kamer voor 4 personen. We verbleven in Georgetown, de hoofdstad van het eiland, wat een Unesco stadje moet zijn. Wat wij er van gezien hebben vonden we allemaal niet zo heel bijzonder. Het gene wat ons wel op viel was de enorme variatie in religies die er te vinden zijn op het eiland. Allerlei verschillende tempels, kerken en moskees zijn er te zien. Wij zijn drie dagen op het eiland geweest waarin we eigenlijk alleen naar een museumpje zijn binnen gelopen, eindelijk een keertje in de zee hebben gezwommen en zijn met een treintje de Penang Hill op gegaan. Alle drie de dingen vielen ons eigenlijk een beetje tegen en we gingen de 4^e dag naar de “Cameron Highlands“ met Renz en Maaike. Het gebied bestaat uit bergen en uitgestrekte heuvels met theeplantages. ’s Avonds in het guesthouse kwamen we nog een Nederlands stel tegen die we in het zuiden van Laos ontmoet hadden en bleek maar weer hoe klein het reizigers wereldje eigenlijk is. Heerlijk bij een kampvuurtje zitten kletsen de rest van de avond en daarna naar onze kamertje van 2 bij 4 waar we met z’n 4en sliepen. Voor de volgende dag hadden we een dagtour geboekt. Om half 9 werden we opgehaald met een 4x4 waarmee we, na een half uur “normale” weg, een  steile modderige berg opreden. Zo’n 3 keer moesten we een stuk lopen omdat de wagen het niet trok, maar verder deed het mij verstelt staan wat zo’n bak aan kan. Boven aangekomen gingen we te voet verder. We moesten een uur lopen (wat op zich niet veel is) naar een plek waar we een bloem zouden zien van de grootste bloemensoort ter wereld. Dat uurtje bleek toch wat zwaarder te zijn door de soms wat steile stukken, maar ach, alles voor de bloem. Eindelijk aangekomen viel de bloem, die een geur uitstoot om vliegen te lokken (raad eens welke), eigenlijk een beetje tegen. Het bloeit maar 4 dagen per jaar waarnaar het alweer wat bruinig wordt en wij kwamen natuurlijk net op de 5^e dag bij de bloem. Op weg terug naar de 4x4 gingen we nog even poedelen bij een waterval waarnaar we op weg gingen naar een stam van de Orang Asli. Bij het dorpje aangekomen kregen we wat uitleg over de geschiedenis van de stam en een demonstratie blaaspijp schieten. Uiteraard mochten wij ook eventjes blazen. Op weg naar het volgende onderdeel begon  het enorm te gieten wat ons eventjes aan jullie deed denken. We arriveerde bij een theefabriekje waar we en korte rondleiding kregen en waarnaar we in dat gebied bij wat theevelden gingen kijken.(Regen was gelukkig weer gestopt) Nou hebben we inmiddels al wat velden gezien (koffie, rijst, palmboom enz.) maar de theevelden waren toch weer anders en indrukwekend om te zien. Wie de reclame van Lipton terug kan halen begrijpt een beetje wat ik bedoel. Een paar kiekjes nemen (waarbij ik nog even met mijn hoofd in de theebosjes verdween) en op naar de volgende activiteit, de aardbeien kwekerij. De kwekerij zelf was niet bijzonder, maar de aardbeien milkshake en het ijs daarentegen waren niet te versmaden.:D De dagtour werd afgesloten met een bezoekje aan de vlindertuin. Bij de vlindertuin aangekomen kregen we eerst een rondleiding langs verschillende insecten en andere dieren die ik nog nooit van mijn leven had gezien en waarvan we er een paar ook vast mochten houden. Het begon bij een onschuldige neushoornkever, sprinkhaan, wandelende takken/blaadjes, vreemde padden. En toen deed de gids de bak van de schorpioenen open en begon er een paar op zijn eigen arm te doen. Toen hij vroeg wie er eentje vast wilde houden, zei ik dat eentje wel goed is. Binnen een minuut had ik 7 schorpioenen op en aan me hangen, heel fijn.:S Beetje eng, Marsis begon er zelfs groen van te zien. Trouwens nu we het toch over Marsis hebben. Een aantal mensen hebben terecht opgemerkt dat ze hem de laatste tijd niet meer zo veel zagen. Hij had helaas een verkeerd kippetje gegeten waardoor hij de buikloop had en we hem helaas niet meer mee konden nemen. Nu is hij er gelukkig weer helemaal bovenop en gaat hij gezellig weer met ons mee. Nadat we de vlinders bekeken hadden gingen we weer terug naar de hostel en vertrokken de volgende ochtend naar “Taman Negara park”.

Taman Negara is het gebied waar volgens zeggen de oudste jungle ter wereld is en ideaal om jungle trekkings te doen. Ook hier gingen we weer met Renz en Maaike heen. Het laatste deel van de trip ernaar toe was 2 uur met de een “longboot” over de rivier dwars door de jungle wat op zich al heel gaaf was. De dag na aankomst gingen Suus en ik wandelen op weg naar een heuvel van 350 m. Onderweg zagen we de vele bloedzuigers waar we al voor gewaarschuwd waren, maar naast deze vrolijke beestjes zagen we ook vliegende eekhoorns, spechten, een varaan en salamanders. Helaas hebben we de aapjes die ook in het bos zitten gemist. Na 3 uur kwamen we boven op de heuvel en waren helemaal gesloopt. Net nadat al hijgend en puffend op de top waren kwam er een grote roofvogel voor ons langs scheren met op de achtergrond het uitzicht op het glooiende landschap met jungle. Met dit prachtige uitzicht en een broodje pindakaas waren we binnen een paar minuten weer helemaal bij energie en begonnen aan onze terug tocht. Omdat er in het dorpje waar we zaten echt helemaal niks te doen was ’s avonds bleven we gezellig op de kamer hangen met z’n viertjes. De volgende ochtend stond de “canopy walk”op het programma. Dit is een traject van hangbruggen tussen de bomen op 40 meter hoogte wat weer een hele ander jungle ervaring is. Aangezien dit een van de eerste dingen is die wij tijdens het voorbereiden van de reis gezien hadden in een van de reisgidsen was het erg leuk om dan ook eindelijk over die bruggen heen te gaan. Terug bij onze kamer namen we afscheid van Renz en Maaike die de andere kant op gingen. De rest van de dag hebben we lekker rustig aan gedaan aangezien voor ons een lange reis voor de boeg was. We wilden namelijk naar Koh Samui toe (waar we nu dus zitten), maar om daar te komen moesten we drie dagen reizen. De eerste dag gingen we vanuit Taman Negara met een gammel oud busje naar Jerantut, waarvandaan we de middag trein naar het grensstadje van Maleisië en Thailand zouden pakken. Aangezien het schema van de trein 6 maanden geleden al verandert was waardoor we 2 uur later dan gepland vertrokken hebben we de middag bij de KFC doorgebracht. Bij terugkomst bij het station bleek dat de trein ook nog eens 2 uur vertraging had (NS is er niks bij), wat inhield dat we pas rond 1 uur ’s nachts bij het stadje aankwamen waar we moesten zijn. Gelukkig was er een aardige taxi chauffeur wiens zoon de eigenaar was van een hostel waardoor we wel snel een kamer hadden. De volgende ochtend pakte we de lokale bus naar de grens wat ons langer duurde dan we hadden gedacht. Bij de grens aangekomen ging het gelukkig wat sneller en waren we zo Thailand binnen. We hadden begrepen dat de laatste trein naar Hat Yai (een stad in het zuiden van Thailand waarvandaan we laten naar Samui wilde) om half 3 ging. Nou was het op mijn horloge half 3 toen we net de grens over gingen en hadden we de trein gemist. Wat we eerst nog niet gerealiseerd hadden, maar waar we bij het station achter kwamen, was dat we weer een uur terug in de tijd waren gegaan waardoor we de trein nog wel konden pakken. :D De treinreis op zich was ook weer een hele aparte ervaring. Het uiterlijk van de trein was alsof die net uit en museum in Nederland was geplukt, naast ons zat een man in leger kleding met een geweer op schoot en we kregen regelmatig het gevoel dat we in een achtbaan zaten. Toen ik naar de wc ging kreeg wildplassen voor mij opeens een hele andere betekenis. Aan het eind van de middag kwamen we aan in Hat Yai waar we weer snel een hostel hadden gevonden. Na even wat eten op het marktje gehaald te hebben en nog even met NL geskypt hadden waren we al weer aan het eind van onze tweede reisdag. Vanochtend begonnen we aan onze derde en laatste reisdag naar Koh Samui met een minibusje. Het busje bracht ons in 5 uur naar de veerpond, die ons in 2 uur naar het eiland bracht. Hier zijn we dan vanmiddag eindelijk aangekomen en hebben een mooi bungalowtje bij het strand weten te scoren.

Zo nu zijn jullie weer helemaal bij met onze avonturen. Vergeet niet even bij de foto’s te kijken en geef even een reactie wat je ervan vind.

Groetjes Suus, Marsis en Jochem