Het mooie en uitgestrekte Canada...

Nou jongens, pak de oude lakens maar vast uit de kast, want de spandoeken kunnen geverfd worden. We komen bijna naar huis. Nou ja, bijna, over drie weken. Om precies te zijn zaterdag 26 juni om 12.55 in de middag landt ons vliegtuig in schiphol, als de vulkaan geen as wolkjes blijft spugen natuurlijk. De bedoeling is namelijk om vanaf Reykjavik Ijsland te vliegen, dus je weet maar nooit. Natuurlijk willen we jullie allemaal weer eventjes zien en knuffelen dus zijn jullie uitgenodigd om in Almere bij mij (Jochem) thuis wat te komen drinken. Vanaf een uur of 3/ 4 zullen wij in Almere zijn. Voor details en vragen kan je het beste mijn moeder (Karin) bellen op 06-19206992 of even een mailtje sturen naar [email protected]

Vanuit Kalispell Montana in het noorden van de V.S. werden we na het terug brengen van onze Suburdan opgehaald door Hans vanuit Canada. Onderweg naar zijn huis stoppen we we in een dorpje waar iedereen nog net niet iedereen rond gaat op paard en wagen, maar verder lijkt het wat achter te lopen in de ontwikkeling. Na dit dorpje kwamen we in een gebied waar je alleen maar bossen, meren en bergen tegen komt. Toen we opeens in het bos langs de kant van de weg een zwarte beer met twee kleintjes rond zagen struinen besefte we dat we echt in Canada zaten. We gingen naar Cranbrook waar Hans en Rikky met hun 5 kinderen wonen in het ZO van Britisch Colombia bij de Rockie Mountains. Hans is een oude vriend van Jan (Suus d’r pa) en Suus heeft vroeger zelf een keer op de kids gepast.
Omdat we heerlijk midden in de natuur zaten, was dit ook waar we de meeste tijd doorbrachten. Zo hebben we lekker gemoutainbiked, paard gereden en gewandeld in de eerste paar dagen dat we daar waren. En ondanks het vele wat we al gezien hebben in onze reis, was dit toch weer zo mooi en zo bijzonder, dat het absoluut niet verveelde. Op de zaterdag gingen we samen met een andere familie naar een meer ergens boven in de bergen om daar te picknicken. Met de kano op het dak en met z’n allen in de auto reden we dan naar dat meer toe. Zo’n kilometer voordat we boven aan bij het meer waren, lag er opeens sneeuw op de weg. En niet zomaar maar een beetje, maar gelijk tot aan de knieen. Iedereen dus uit de auto, gingen we verder te voet, zonder kano overigens. Na een lange klim door de zware sneeuw, waar we steeds in wegzakten, kwamen we dan aan bij het meer. Het meer was net zo wit als de rest van het landschap, maar zo tussen de bomen in de bergen was het echt een plaatje. Na wat hout gezaagd en gehakt te hebben gingen we een vuurtje bouwen waarna we lekker in de sneeuw konden gaan picknicken.
Na een uurtje gingen we al weer terug omdat we ’s avonds 4 afrikaanse kids met 2 begeleiders op bezoek kwamen die bij ons voor 3 nachten bleven slapen. De kids maken deel uit van een groep van 21 die een jaar rondreizen en optreden om geld in te zamelen. Dus het was Full house, maar wel gezellig. De volgende dag gingen we eerst naar de kerk, waarna we hout uit het bos gingen halen voor in de winter maanden. Erg gaaf om te zien dat de mensen hier veel meer afhankelijk zijn van de de natuur om hen heen. Zo hebben ze hun eigen waterbron en moeten ze dus iedere zomer dagen lang hout hakken etc. om in de winter maanden een beetje warm te kunnen blijven. En die wintermaanden zijn koud daar in Canada. Zondagavond gingen we dan kijken naar het optreden van de afrikaanse groep kinderen, wat echt boven verwachting goed was moet ik zeggen.
Om zelf echt het Canada gevoel te ervaren kwam Hans met het idee om ons ergens te laten kamperen waar we geen mensen in de omgeving zouden hebben. Nou is het in Canada mogelijk om “vrij” te kamperen en is er zo veel ruimte dat zo’n plekje gauw gevonden werd. Op maandag middag werden we aan de voet van de Rockie’s in een veld langs het bos afgezet met een tentje, stoeltjes, eten, wat persoonlijke spulletjes en een berenspray. Een berenspray? Ja, de kans bestaat dat je bezoek krijgt van een zwarte- of grizzlybeer als je aan het kamperen of hiken bent en dan geeft zo’n spray je absoluut een gevoel van (misschien wel valse) veiligheid.  Maar goed dat mag de pret niet drukken, dus toen we daar aan kwamen hebben we eerst ons kampement opgebouwd en hout voor het, o zo belangrijke, vuurtje gesprokkeld. Daar zaten we dan, voor ons gevoel, midden in de wildernis met een vuurtje en uitzicht op de met sneeuwbedekte bergen van de Rockies. Toen het langzaam donker werd hoorde en zagen wat dieren uit het bos komen om te grazen en het idee dat er een beer of ander wild beest rond je tent kan komen rond struinen hield me toch nog redelijk lang wakker.
De volgende ochtend vroeg werd ik wakker van Coyote geblaf en gehuil waarna ik ons tentje uitkroop om het vuurtje weer aan te maken. Na ons ontbijtje van havermout pap maakte we het vuurtje weer uit en begonnen we aan een 4 uur lange hike de berg op. Toen we weer terug kwam van deze toch wel zware wandeling werden we opgehaald en gingen we weer terug naar huize Dekkers.  De laatste dagen hebben we weer een beetje in en rond het huis door gebracht en hebben we allebei nog een tripje te paard gedaan wat weer echt super was. Na anderhalve week kwam er dan al weer een eind aan ons bezoekje in Canada wat voor ons echt een gave tijd is geweest weer. Op Vrijdag avond vertrokken we met de bus naar Calgary waarvandaan we 7 uur later op het vliegtuig naar Newark stapten. Hiervandaan was het nog 4 uur met de bus waarnaar we werden op gehaald door Betine in Baltimore.  Betine en Jan zijn samen met hun kinderen oude vrienden van de fam. Lakeman en toen wij besloten deze kant op te komen mochten wij ook hen een bezoekje brengen in Joppa. Hier zijn we nu al weer een paar dagen waarover ik in de volgende blog weer meer vertel.

Groetjes Suus, Marsis (Die erg last van zijn keel heeft de laatste tijd) en Jochem