Avonturen in Vietnam

Heey Allemaal,

Het is al weer 2 en een halve week geleden dat we wat van ons hebben laten horen dus het wordt weer eens tijd. We zitten inmiddels in Hoi an Vietnam en hebben een paar hele aparte dagen achter de rug. De Tyfoon Ketsana is hier overheen getrokken met een overstroming als gevolg wat een hoop schade heeft aangericht in dit gebied. Met ons is alles goed gegaan, maar het is echt triest om te zien hoe de mensen hier hun al niet te veel bezittingen en zelfs huizen kwijt zijn. We hebben ook begrepen dat er mensen zijn omgekomen tijdens de storm en dat maakt het nog triester. Voor dat we hier in Hoi an aankwamen hebben we nog wel een aantal mooie dingen meegemaakt en de verhalen daarvan wil ik jullie niet sparen. Alle foto's staan in het mapje vietnam....

Na de geweldige verjaardag van Susanne hebben we het even een paar dagen rustig aan. De eerste 2 dagen hebben we nog wat rondgehangen in het hostel, wasje gedaan, fietsje gehuurd en geluierd. Gewoon even een dag niks doen was waar we echt even aan toe waren na al dat zware reizen :P. Na Yangshuo gezien te hebben vonden we het maar eens tijd om China te gaan verlaten. We hebben echt genoten van dit land en willen heel graag nog eens terug komen om andere gebieden te bezoeken. Op naar het volgende land, Vietnam. Het was eigenlijk niet in onze planning, maar we hoorden er zoveel positieve dingen over dat we wel moesten gaan. We besloten om Vietnam over land binnen te gaan, dus toen we in Nanning ons visa geregeld hadden hebben we de bus naar Hanoi genomen. Na onze laatste (slechte) ervaring met lange busreizen waren we op alles voorbereid, maar gelukkig was deze busreis perfect. Bus was schoon, wegen waren goed en we kregen zelf wat eten en drinken onderweg. Bij de douane mochten we na al het nodige (onnodige) papierwerk dan eindelijk Vietnam in. Bij de medische check kregen we al meteen onze eerste ervaring met het aftroggelen door Vietnamese. Hij wilde onze een aantal dollar laten betalen voor het feit dat onze temperatuur gescand werd door een warmte camera. Nadat we hem duidelijk konden maken dat we geen dollars of dong hadden,  mochten we gelukkig verder zonder te betalen. In Hanoi aangekomen gingen we naar het backpackers hostel waar veel reizigers komen. Omdat we geen idee hebben of wat precies te doen in dit land leek het ons wel handig om met wat andere reizigers te kletsen. En inderdaad, net toen we onze spullen in de 12 pers. dorm hadden gedumpt kwamen we in gesprek met Dennis een jongen uit Duitsland die ons uitnodigde om ’s avonds met twee Britten een biertje te gaan drinken. Gezellig dachten wij, niet wetende dat we de komende weken met deze jongen opgescheept zaten ;)

 Na het uitje hebben we bij terugkomst in het hostel de tour naar Halong Bay geboekt met z’n allen. Betekende dat we de volgende ochtend vroeg ons bed uit moesten, 3 uur in een busje moesten zitten om vervolgens met een klein veerbootje naar de grote boot te varen waar we de komende twee dagen zouden verblijven. De groep van zo’n 20 pers. uit allerlei verschillende landen werd eerst verwacht in het restaurantje op de boot waar heerlijk eten werd geserveerd. Daarna konden voor 3 uur lekker op het dek liggen zonnen, potje kaarten, kletsen, muziekje luisteren, kortom relaxen. Na 3 uur kwamen we dan aan in Halong Bay waar de boot voor anker ging. Het was tijd om te gaan zwemmen. Het leuke van een boot is dat je er vanaf kan springen, duiken, vallen hoe je het ook maar wil noemen, maar het was geweldig. Suus blij want ze kon ergens vanaf springen, ik blij want Suus hoefde niet meer te zeuren om ergens vanaf te springen, win win situatie lijkt me. Afijn, na het speelkwartier was het tijd voor het serieuze werk, we gingen 45 min. kajakken. De tocht ging onder karstbergen door op weg naar een grot. Via de grot kwamen we bij een laguna terecht wat er erg mooi uit zag en na het bezoekje gingen we weer terug door het inmiddels donker geworden Halong Bay. ’s Avonds stonden we gezellig met z’n allen op het dek te dansen van de salsa tot bollywood moves. Volgende ochtend moesten we vroeg ons bed uit om weer terug naar de haven te gaan. Op de terug weg begon het opeens hard te waaien en te regenen wat ons deed beseffen dat we erg geluk hadden gehad met het prachtige weer wat wij de dag ervoor hadden gehad. Van de haven naar Hanoi kwamen we langs een vrachtwagen die zojuist een huis in was gereden wat er erg slecht uitzag van wat wij konden zien.

Terug in Hanoi hebben we alleen eventjes onze spulletjes gepakt en zijn ’s avonds samen met Dennis met de nachttrein naar Sapa gegaan in het noorden van Vietnam. Sapa is een dorpje in de bergen met allerlei kleine dorpjes en rijstterrassen eromheen. We kwamen daar half 5 in de ochtend aan en hadden gelukkig al snel een hotelletje en ontbijtje gevonden. Na het ontbijt begonnen we aan onze trekking dwars door de rijstvelden en de dorpjes heen onder begeleiding van een meisje van 15 die onze gids was. Het is een meisje van een van de stammen in dat gebied en heeft haar Engels in de straten van Sapa geleerd. De tocht was best zwaar maar het uitzicht was super. We liepen de tocht in principe met z’n 3en en gids, maar al snel liepen twee vrouwen met rieten manden op hun rug, op hun slippertjes met ons mee. Waarom ze dat deden wisten we eerst nog niet maar aan het eind van de tocht kwamen we er achter dat ze de hele tijd met ons mee gelopen hadden om ons spulletjes te verkopen. Het is erg moeilijk om dan nee te zeggen en dat is dan denk ik ook de reden dat ze het op deze manier doen. Toevallig had 1 van hen een leuk instrumentje wat ik wel wilde en deze heb ik dan ook gekocht van haar. De volgende dag hadden we bedacht om motorbikes te gaan huren en samen met 2 jongens die we de avond ervoor hadden leren kennen hadden we 4 gehuurd om over de bergweggetjes te rijden. Zelf had ik nog nooit op een schakelscooter gereden, maar na een paar minuutjes ging het prima. We hebben echt een mooie tocht gemaakt over bergweggetjes, langs dorpjes en langs de rijstvelden. Onderweg bij een familie wat eten gekregen en aan het eind van de middag weer terug gegaan naar Sapa om ’s avonds weer de trein naar Hanoi te pakken. Wederom kwamen we op een achterlijk vroege tijd aan in Hanoi. Omdat we ’s avond direct weer de trein wilde pakken naar Hue probeerde we de dag in Hanoi door te brengen in een waterpark. Taxi voor 8 dollar genomen naar het park waar we er achter kwamen dat het park het hele jaar al dicht is en dat we volgend jaar weer terug mochten komen. Heel fijn. Dus we besloten om in de Vietnamese bios de Engelse versie van Ice Age 3 te kijken. De treinrit naar Hue had 5 uur vertraging door heftige regenval waardoor we eind van de middag in het stadje aankwamen. Hue ligt in het midden van Vietnam net onder de DMZ zone waar in de Vietnam oorlog veel gevochten werd tussen de Amerikanen en Noord-Vietnam. De volgende dag hebben we dan ook direct een 12 uur durende toer geboekt naar dit gebied om ook maar eens een historisch tripje te doen. Om 6 uur vertrokken we met de bus naar het gebied en ’s avonds 6 uur kwamen we weer terug. Wat we van tevoren nog niet wisten is dat we van de 12 uur zo’n 9 uur in de bus doorbrachten. De drie uurtjes dat we er buiten waren bezochten we een oud Amerikaanse basis, een museum en een heel tunnelsysteem die dorpelingen destijds gebruikten om in te schuilen wanneer er gevechten waren. Super interessant allemaal, maar of het een 9 uur durende busrit waard is…… Bij terugkomst in ons hotel in Hue kwam Dennis Gary tegen, een Britse jongen die hij in Bangkok had leren kennen. We zijn met z’n 4en wat gaan eten en daarna lekker naar een Spa gegaan voor een heerlijke massage na stoombad, sauna en jacuzzi. :D

De volgende dag hadden we bedacht om naar Hoi an te gaan, een stadje 140 km ten zuiden van Hue. Omdat het mogelijk was om daar op de scooter heen te gaan en dat je spullen daar dan afgedropt werden, leek ons dat een leuk idee aangezien de komende 2 dagen daarop slecht weer zou worden. Gary zou later komen dus Dennis, Suus en ik gingen ’s ochtends alvast die kant op om genoeg tijd te hebben om onderweg nog op plekjes te stoppen. De rit liep langs de kust en door de bergen, wederom een gave ervaring. Om in Hoi an te komen moesten we eerst door Da Nang heen en omdat we daar rond een uur of 4 reden was het super druk op de weg. Net als in alle andere landen in Azie lijkt het alsof ze ook hier totaal geen regels hebben en was het dus al toeterend en slalommen door de stad en hopen dat niemand anders op de zelfde moment op de zelfde plek probeert te zijn. Rond 5 uur kwamen we in Hoi an aan en na dat we onze spullen en het hotel hadden gedropt gingen we op zoek naar wat eten. Na wat zoeken vonden we een klein restaurant met lekker maar veel te weinig eten. Tegen de tijd dat we een toetje wilde gaan eten begon het in de verte wat te onweren en werd de hemel constant belicht door bliksemflitsen. Niet veel later kwam de regen met bakken uit de hemel en was niet van plan te stoppen voor de komende paar uur. Gelukkig zaten we daar redelijk droog (buiten het feit dat er ook water door het plafond naar beneden kwam) en konden we van een voorbijgaand Vietnamees vrouwtje een regenponcho kopen. Niet lang daarna viel opeens het stroom uit en zaten we daar in dat restaurantje zonder licht, de straten vollopend en het onweer raasde over ons hoofd. Wachtend op het moment dat de onweer wat minder was kwam het personeel met wat noodverlichting en konden we gelukkig nog wel een drankje bestellen. Nadat het onweer gestopt was gingen we dan eindelijk met ons pas nieuw gekochte poncho tot de kuiten in het water op naar het hotel waar ze gelukkig een generator hadden waardoor we nog wel licht en een ventilator in onze kamer hadden. Het hotelletje waar we zitten is een familie hotel gerund door een stel van rond de 50/60 en hun 3 kinderen met aanhang. Er zijn op dit moment zo’n 20 gasten in het hotel en het is zondag avond. De volgende ochtend regende het nog steeds en we besloten naar de barretjes langs de rivier te gaan om daar wat te gaan eten. Daar aangekomen zagen we dat de rivier flink gestegen was en omdat het toch de hele dag aan het regenen was besloten we maar om daar ons ontbijt en lunch door te brengen. Na de lunch gingen we wat rondlopen in het oude stadje waar allerlei winkeltjes waren, waar je tegen lage prijzen pakken en allerlei kleding op maat kan laten maken. We zagen allemaal mensen takken van bomen af halen, ramen dichttimmeren en zandzakken vullen. Onderweg kwamen we Gary weer tegen en tegen 5en gingen we weer terug naar het restaurantje om daar ons avondeten te nuttigen. Nog steeds bleef het regenen en na het diner gingen we naar een klein bakkerijtje onder aan de straat. Toen we daar net aankwamen viel het stroom wederom uit en was het stadje weer donker. Gelukkig hadden ze daar een generator dus konden we nog lekker een ijsje en een gebakje eten. Terug in het hotel besloten we nog even naar een barretje te gaan om de hoek en toen we daar zaten begon het nog harder te regenen en te waaien. We werden gewaarschuwd dat de tyfoon Ketsana die in de Filippijnen honderden levens had geëist, die avond zou aankomen dus na een drankje en een hapje gingen we weer terug naar ons hotel nog steeds met onze enkels door het water slepend. De volgende ochtend leek het inderdaad alsof de storm was gearriveerd. Bomen waren uit de grond getrokken, stroom was nog steeds afgesloten, rotzooi zwierf over straat, de regen was nog steeds in volle gang en de familie was begonnen de spullen van de begane grond naar boven te brengen zoveel als mogelijk. Met een aantal gasten van het hotel hebben we ze geholpen tot een uur of 12 waarna we wel toe waren aan een ontbijtje. De grap was dat het hotel geen ontbijt meer kon geven en alle restaurantje om ons heen gesloten waren. Poncho weer aangetrokken zijn we op blote voeten naar de grotere hotels gegaan. De eerste wilde ons niet eens binnen laten, de tweede vroeg 9 dollar voor een toast met jam en gelukkig bij de derde konden we een heerlijk ontbijt/lunch nuttigen. Inmiddels was de regen al een beetje gestopt en was de wind wat minder geworden dus vonden we het tijd om maar weer eens een kijkje verderop in het stadje te nemen. Onderaan het stadje bij de rivier aangekomen zagen we dat ze daar al helemaal onder water stonden. Het water was zo’n 2 meter gestegen en mensen probeerde me bootjes nog wat scooters uit huizen te redden want dat is vaak het waardevolste wat ze hier bezitten. Na wat mensen geholpen te hebben spullen uit bootjes te hijsen besloten we weer terug te gaan naar het hotel omdat gewaarschuwd werd dat er nog flinke windstoten aan zouden komen. Dat viel uiteindelijk wel mee maar terug bij het hotel waren ze nog steeds druk bezig allerlei spullen naar boven toe te brengen. Toen we net even lekker op ons hotelkamertje zaten om contact met thuisfront te zoeken werden we gevraagd om eten en drinken voor de komende twee dagen in huis te halen want volgens de vader van de familie zou het water wel eens tot borsthoogte kunnen stijgen en dan zouden we het hotel niet meer uit kunnen. Een beetje verbaasd gingen we toch maar braaf doen wat ze zeiden, maar omdat het niet meer regende vonden we het toch wel een beetje apart. Het was heel apart om te zien hoe rustig de familie was, wetende dat hun huis/hotel straks tot borsthoogte zou overstromen. Toen we over straat liepen om bij kleine winkeltjes wat eten en drinken te halen leek het er niet op dat andere mensen van plan waren hun bezittingen veilig te stellen. Zelfs toen we weer bij het grote hotel aan kwamen om wat eten te halen lieten ze ons op de radar zien dat de storm inderdaad al voorbij was, maar we kregen evengoed wel wat ananas en gekookte eitjes van ze. Met al het voorraad in huis gingen we maar rustig slapen in afwachting van hoe het er morgen ochtend uit zou zien. We zijn inmiddels bij gister aanbeland en ik werd vroeg wakker. Nieuwsgierig als ik was ben ik meteen naar beneden gelopen en inderdaad de begane grond stond volledig onder water. Toen ik op de eerste verdieping naar het balkonnetje ging zag ik hoe het enorme hoeveelheid water door de straat heen stroomde. Kleine roeibootjes gingen heen en weer om allerlei mensen uit hotels en huizen op te pikken, sommige mensen liepen met hun bezitting boven hun hoofd door het water heen en de meest rare voorwerpen dreven voorbij. Heel onwerkelijk om te zien allemaal. Twaalf mensen uit ons hotel gingen van de eerste verdieping in de bootjes om naar droog land te gaan. We bleven uiteindelijk met 8 gasten en de familie in het hotel wachtend tot het water weer zou gaan zakken. Toen de mensen weg waren zag ik opeens een mannetje met een zak boven zijn hoofd rondlopen door het water. Hij was serieus brood aan het verkopen aan de hotels in de straat. Vrolijk als hij was liep hij van hotel naar hotel en de eigenaren van ons hotel kochten er een paar voor ons zodat we een heerlijk vers broodje hadden om de dag mee te beginnen. Een dag die nog lang zou gaan duren aangezien we geen kant op konden. Tegen een uur of twee begon het water weer langzaam te zakken en was er hoop dat vanochtend het water genoeg gezakt was om het hotel weer schoon te kunnen maken. De hele dag hebben we op een kamer gehangen met de 8 gasten van het hotel, toen het donker werd moest het hotel met kaarslicht verlicht worden en tegen een uur of 12 besloten we maar naar bed te gaan met de hoop dat het vandaag allemaal voorbij zou zijn. Vanochtend rond zes uur werden we gewekt door allerlei geluiden van beneden. Het water is gezakt en ze zijn begonnen met schoonmaken. De straten staan nog wel volledig blank maar omdat het hotel iets hoger ligt is het water al weggelopen. Het opruimen kan beginnen. Overal in het stadje zijn mensen bezig met hun winkeltjes, hotels en restaurants schoon te maken en klaar te maken om weer te openen. Sommige delen staan nog steeds onder water en vuilnis ligt overal verspreidt.

We hebben geen idee wat de totale schade is en of er mensen gewond zijn geraakt, maar ik denk dat er van de huizen aan de water kant weinig over is gebleven. Wij hebben inmiddels een vlucht geboekt naar Saigon voor morgen en maken daarmee een eind aan dit aparte avontuur in Hoi an.

We willen jullie nog ontzettend bedanken voor de smsjes en reacties die we hebben gehad en dat jullie zo met ons mee leven. De volgende blog laat waarschijnlijk minder lang op zich wachten.

Groetjes Suus, Marsis en Jochem