Lang van stof!

Het is weer even wennen om de ervaring op te schrijven, maar we gaan het gewoon proberen.
 

Zoals verwacht is Namibie een totaal ander land dan wij eerder bezocht hebben, maar toch voelt het al snel vertrouwd en zitten we nu al weer op de 5^e dag van onze reis. We hebben een aantal mooie dingen gezien, avontuurlijke dingen ondernomen en al flink wat kilometers afgelegd over zeer slechte wegen.

We zijn dus vorig week donderdag op het vliegtuig gestapt en in 3 vluchten naar Windhoek (de hoofdstad van Namibie) gevlogen waar we 24 uur na vertrek uit almere werden opgehaald door iemand van het autoverhuur bedrijf. Hij bracht ons naar de stad zelf waar we onze 4x4 (nissan  bakkie) met een tent op het dak konden ophalen. Na wat uitleg te hebben gekregen kwamen we erachter dat volgens deze meneer we niet de slaapspullen hadden gehuurd, wat volgens ons wel zo was. Uiteindelijk heeft hij ons naar een bedrijf gebracht die ons de spullen verhuurde.  Daar gingen we dan opweg naar Lake Oanob (1 uur ten zuiden van windhoek) waar we onze eerste nacht zouden overnachten. Het was even wennen in zo’n grote bak met het stuur aan de “verkeerde”kant en aan de linker kant van de weg, maar ook dit ging uiteindelijk heel natuurlijk.  De geasfalteerde weg (waar er maar weinig van zijn in dit land) bracht ons door een vrij kaal en droog landschap waar op een paar plukken gras en een paar bomen weinig te zien was. Om dat we wat vertraging hadden met de laatste vlucht en het wat langer duurde bij de autohuur kwamen we pas bij het lake oanob resort aan toen het al bijna donker was. We kregen een mooi plekje aangewezen  en na het opzetten van de tent zijn we lekker wat gaan eten in het restaurant van het resort. Omdat het al donker was en wij toch redelijk gaar waren van de vluchten zijn we onze daktent ingekropen voor onze eerste nacht hier.  Nu het zomer is in Nederland betekent het dat het hier winter is. Dit houdt in dat het overdag zo rond de 25 tot 30 graden is maar ’s nachts kan het afkoelen tot zo’n 5 tot 0 graden. Dat merkten we. 

Allebei waren we erg blij dat het licht werd en dat we onze tent uit konden gaan. Na even lekker een warme douche en genieten van het mooie uitzicht over het meer, stapten we in de auto waar we na een korte stop in Rehoboth om ons eten in te slaan doorreden naar de Betesda lodge in de buurt van Sesriem. We wisten dat dit een lange rit zou worden, maar dat we uiteindelijk 7 uur onderweg waren hadden we niet gedacht.  De meeste wegen in Namibie zijn gravel wegen. In principe mag je hier 80 km/h op rijden maar vaak laat de weg dit niet toe. Soms lijkt het alsof je over zo’n wasbord heen rijdt,  dan ga je door een riviertje heen en regelmatig zitten er gaten in de weg. De weg die we reden bracht ons zo’n 250km over mooie berg passen en langs verschillende mooie landschappen. Onderweg kwamen we langs struisvogels en bavianen. Aangekomen bij Betesda lodge gingen gauw een hapje eten en daarna weer in ons tentje kruipen aangezien we de volgende dag weer vroeg op gingen.

Dag 3 gingen we naar de Sossusvlei ( een van de grootste attracties in Namibie) waar je vanuit Sesriem over een asfalt weg zo’n 60 kilometer tussen de rode duinen heen rijdt, struisvogels, springbokken en gemsbokken ziet en waar je aan het eind de keuze kan maken om zelf de laatste 5 km door te rijden of met een transfer die kant op gaat. Hier mag je namelijk alleen met een 4x4 rijden omdat je een stuk door zand heen gaat waar de kans bestaat dat je vast komt te zitten.  De heenweg reed ik achter een paar Zuid-afrikanen aan en dit ging eigenlijk prima. Ik bleef in hun spoor rijden en met een gangetje van 30km/h slingerde we door het zand heen naar een parkeer plek 5km verderop. Hier zetten we de auto neer om daar de “Big Daddy” te beklimmen. Een duin van zo’n 140m wat ons in een uur naar super mooi uitzicht bracht. Ondanks dat dit de nummer 1 attractie van het land is waren hier maar zo’n 10 mensen op de duin. Na even genoten te hebben van het uitzicht en het uitrusten renden we in minder dan 2 minuten de duin af de “Deadvlei” in. In deze vallei heeft vroeger water gestaan en groeiden ook bomen, maar dat meer is nu opgedroogd en de dode bomen staan daar nu in deze grote witte vlakte. Een heel apart en indrukwekkend gezicht. Hierna stapten we weer in de auto en reed Suus over de zandweg terug. Onderweg zagen we nog een auto staan die echt tot z’n bodemplaat vast stond in het zand. Gelukkig kwamen wij er zonder problemen weer doorheen.

De volgende dag gingen we opweg naar Walvisbay. Bij de lodge vroegen ze of we een vrouw mee wilde nemen omdat zij de dag erna op haar werk in Swakopmund moest zijn en er geen openbaar vervoer is. Dit vonden we prima en met z’n 3en gingen we de 330km op pad. Over de wederom zeer slechte wegen reden we door een super mooie bergpas  en tijdens deze 7 uur durende rit hebben we veel gekletst met onze liftster. In Engels (hoofdtaal) en Afrikaans (straattaal) vertelde ze ons heel veel over Namibie en hebben wij ook veel over Nederland vertelt.
Na eindelose lange wegen waar we een aantal auto’s met lekker banden langs de weg zagen staan kwamen we eindelijk in Walvisbaai aan waar we naar Loubser’s B&B gingen om 2 nachten te verblijven. ’s Avonds hebben we heerlijk gegeten bij “the Raft” een leuk restaurantje op het water.

Vandaag zijn we eerst even naar de lagune van Walvisbay gegaan om daar flamingo’s en Pelikanen te spotten. Best grappig om die beesten van dichtbij te zien. Hierna hadden we het idee om naar “Pelican point” te gaan, een soort schiereiland ten zuiden van de stad waar je de laatste 14 km wederom door het zand gaat en waar je aan het einde verschillende vogels zou moeten kunnen zien. Toen we die kant op reden was het erg mistig en we reden op een smalle weg tussen verschillende zoutvelden door. Op het moment dat we het zand op moesten kwam er toevallig en Zuid-Afrikaans stel aan die ook opweg naar dat punt gingen. We besloten samen te gaan maar toen ze net 10 meter het zand in waren gereden zaten ze al vast en moesten ze eruit getrokken worden. Uiteindelijk de banden wat leeg laten lopen en zijn we toch maar op pad gegaan. Het was een flink stuk rijden en we hadden geen idee waar we uit moesten komen. De Afrikanen volgen maar gewoon een spoor en uiteindelijk kwamen we uit bij een vervallen vuurtoren in the middle of nowhere. We besloten maar om weer om te keren maar dit bleek zo makkelijk nog niet. De andere auto kwam weer vast te zitten, alleen dit keer was er niemand die hem eruit kon trekken. Gelukkig blijkt dat ze achter de vuurtoren een soort hotel aan het bouwen zijn (waarom hier snap ik niet) en hier waren 2 mannen aan het werk die ons hielpen de auto weer los te krijgen. Na wat moeite waren we dan allebei omgekeerd en reden we weer terug. Op de terug weg kwamen we nog een jakhals tegen die een paar honderd meter voor ons uit rende.
In de middag zijn we na wat boodschappen naar “dune 7”gereden. Een duin waar je vanaf kan zandboarden, iets wat je hier gedaan moet hebben volgens de boeken. Het leukste hiervan waren de twee gidsen die ons met quads de duin op reden, die waren gewoon erg grappig. Het boarden zelf vonden we beiden niet zo spannend. Na 3 keer alleen op een boardplaat naar beneden gegaan te zijn gaf de gids aan dat we het wel op de “romantic way” mochten doen. Hierbij ging suus boven op mij liggen en gleden we samen naar beneden. Op de terugweg hebben we bij een driving range nog even 40 ballen weggeslagen waarbij we erachter kwamen dat golfen niet echt onze sport is.
Nu zitten we lekker in ons B&B de rest van onze trip te plannen. Wanneer we weer wat kunnen schrijven weet ik niet, want we gaan hierna naar het noorden waar het allemaal wat primitiever is.

Zoals de titel al zegt, ik was weer lekker lang van stof. Iets waar hier geen tekort aan is. Ik hoop dat je het leuk vond om te lezen en de foto's te bekijken. Laat weten wat je er van vond.
 

Liefs,

Suus Marsis en Jochem