Heel wild!!

Vanaf Walvisbay zijn we de dag na ons avontuur met de Jakhals en het zandboarden naar Swakopmund gereden. In deze kustplaats 40 km boven Walvisbay hebben we een permit gehaald om de beroemde “Welwitchia drive”te rijden. Deze route van zo’n 4 uur rijden leidde ons langs diverse landschappen (waaronder het bekende maanlandschap), een paar bijzondere planten en de bijzondere Welwitchia’s. De Welwitchia is een soort boom wat eigenlijk op een plant lijkt, bestaat uit een klein stammetje en twee grote bladeren en kan wel 2000 jaar oud worden. In het afrikaans noemt men het “tweebladkanniedood”. Aan het eind van deze route stond dan ook een exemplaar van men zegt wel 1500 jaar oud. Ik zou zeggen, bekijk de foto’s en geniet. Terug in Swakopmund zijn we naar een slangen museum gaan kijken, maar binnen 5 minuten waren we al weer een beetje uitgekeken en gingen na wat boodschappen naar de camping “Alte Brucke” toe. Dit keer kwamen we op een zeer luxe camping terecht met elektriciteit en ons eigen douchehok onder een grote mooie palm boom.

Na onze heerlijke nacht hier gingen we opweg naar Brandberg. De is de hoogste berg in Namibie en hier zijn eeuwen oude tekeningen te zien waaronder de “whitelady”.Onderweg hiernaartoe kwamen we eerst lang een vastgelopen angoleense vissersboot waar we direct toen we uitstapte werden benaderd door diverse mensen die ons stenen probeerde te verkopen. Hier hadden we geen behoefte aan, maar toen we na een paar kiekjes van de boot te hebben genomen, terug liepen naar de auto vroeg een man ons om eten en drinken. We besloten heb 2 appels en een flesje water te geven en hij was hier blij mee. Toen Suus in de zelfde zak een beurse appel vond was ze eigenlijk van plan om die weg te gooien, maar nog voordat ze dit kon doen viel deze al uit haar handen. De man pakte de appel gelijk op en zei dat die nog wel goed genoeg was voor zijn vrienden. Dan besef je dat in dit land van 2,7 miljoen mensen, waarvan de helft werkloos is, een hoop armoede is. Vervolgens reden we, nadat we van de kustweg waren afgeslagen de woestijn in, langs een enorme filmset. Hier werd volgens een straatartiest uit Swakopmund een film met Mel Gibson opgenomen, want hij zou hem nagetekend hebben. Aangkomen bij onze campsite van de White lady lodge bij Brandberg werd ons verteld dat een groep van 23 woestijn olifanten de nacht ervoor door het kamp heen waren gegaan en dat ze waarschijnlijk nog wel in de buurt zouden zitten. Best spannend, want A. Deze olifanten zie je normaal niet zomaar en B. Als je te dichtbij komt kunnen de moeder olifanten nogal agressief worden en dan heb je er ook niks aan dat je in een auto zit. Helaas hebben we ze hier niet meer gezien. We zijn deze middag nog wel naar de rotstekeningen gegaan. Hier liepen we in 1.30 uur heen en terug onder begeleiding van een gids die ons verschillende dingen vertelde over de berg, de tekeningen en de planten en dieren in die omgeving. Zo blijkt de “white lady” geen lady te zijn maar een medicijnman van de vroegere bushman, maar deze werd ten onrechte als lady beschreven door een europese archeoloog. Toen hij dit al wereldkundig had gemaakt in zijn boeken hebben ze de naam maar zo gelaten. Deze dag was het overigens 38 graden en dat noemt men winter in Namibie! Terug naar onze campsite (die overigens super mooi in een droge rivierbedding lag.) hebben we 4 gidsen naar hun dorp een lift gegeven. Een dorp konden we het niet echt noemen want het waren een paar houten hutjes over een stuk grond verspreid. Vanaf het kampterrein zijn we nog een eindje gaan rondrijden om de olifanten te zien, maar helaas. Uiteindelijk zijn we maar terug gegaan en hebben ons eten op de braai gemaakt. Dit flopte overigens enorm. De gepofte aardappellen waren niet gaar, de mais was aangefikt maar gelukkig was het stuk lam wel gelukt. Toen we net ons bed in kropen begon een groep afrikanen 50 meter verderop te zingen. Dit maakte het hele plaatje compleet.

De volgende ochtend reden naar het noorden naar Twyfelfontein. Hier zijn verschillende dingen in de omgeving te zien, maar voordat we dit gingen bekijken checkte we eerst in bij onze campsite van de Mowani Mountain Lodge. De lodge zelf ligt in de bergen met allemaal mooie hutjes met rieten daken etc. alleen omdat je hier 200 pp pn betaald besloten we maar op de campsite te staan. Voor 15 euro pp stonden we onderaan een berg met een primitieve douche met uitzicht over een mooie vallei dus we hadden niets te klagen. Na het inchecken reden we door naar Twyfelfontein zelf. Hier waren diverse dingen te zien. Eerst gingen we de ingegraveerde rotstekeningen van de Bushmen bekijken. Een leuke gids, Hermanus, leidde ons langs 7 verschillende plekken waar tekeningen te zien waren van dieren en kaarten van het land waar water plekken te vinden waren.Erg interessant om te zien allemaal. Wederom vroeg de gids ons of we hem een lift wilde geven aangezien wij toch de goede kant op gingen. Onderweg reden we door een droge rivierbed heen en zei hij opeens dat er verse sporen van olifanten waren. En inderdaad 100 meter verder zagen we ze zo’n 150 meter naast de weg staan tussen de bomen. Na ze even bewonderd te hebben zetten we de gids af en reden we langs de andere bezienswaardigheden daar in de buurt. 2 daarvan (de organpipes en de burned mountain) zijn het benoemen niet waard maar het Damara Living Museum daarentegen was echt super leuk en interessant. Damaraland is het gebied waar we nu inzitten en hier wonen de Damara mensen. Deze mensen spreken in van die klik taal (wat opzich heel grappig is) maar met dit museum willen ze laten zien hoe hun voorouders leefden. Het museum leek een klein dorpje en de mensen liepen in lapjes geitenvel rond. We werden langs verschillende hutjes geleid waar we uitleg kregen over verschillende medicijn planten, kledingmaken, seirraden maken, een oud spel, vuur maken en de tour werd afgesloten met een traditionele zang en dans waar het hele dorp bij mee deed. Suus werd ook nog even de de dansvloer opgetrokken waar ze samen met de schaarsgeklede Damara mensen in het stof stond te stampen. ’s Avonds heb ik onder de zelfwarmgestookte douche met uitzicht over de vallei nog even lekker na zitten genieten van deze gave dag.

Omdat we zo’n beetje alles hadden gezien in de omgeving, hadden we bedacht om niet nog een nacht in dit gebied te blijven. Deze hadden we al wel geboekt, maar na een telefoontje richting het camp was het gecancelled. Het plan was om dan eerst zo’n 40 km naar een versteend woud te rijden, dan 40 km doorrijden om eten en drinken in te slaan voor de komende 5 dagen, om vervolgens nog 220km naar het noorden te rijden om daar te overnachten op de plek die we eigenlijk voor de nacht erna hadden geboekt. 300km op een dag moet lukken zou je zeggen, maar het liep even wat anders. Allereerst gingen we dus naar het versteende woud “petrified forrest”. Toen we eenmaal bordjes tegen kwamen van dit woud sloegen we af en reden een paar honderd meter over een weggetjes waar aan het eind een paar parkeerplaatsen stonden en een klein gammel hutje met het bordje office erop. Dit is opzich niet raar in Namibie dus wij de auto parkeren, registreren bij de jongen die daarbij stond en 7 euro betalen om die “site” te bekijken. Hij gaf aan, volg de pijltjes die aangegeven staan op de rotsen en dan kom je langs de versteende bomen. Toen we daar rondliepen voelde het niet lekker en vonden we dat dit echt helemaal nergens op sloeg dat we daar liepen, dus we besloten al snel weer terug te gaan naar de auto. Daar aangekomen ging ik nog even in de Lonely planet kijken en kwam er dus achter dat het gewoon een neppe versie was van de echte petrified forrest. Ondertussen stonden er ook al twee vrienden van hem bij, dus na hem rustig maar duidelijk gemaakt te hebben dat ik het echt niet tof vond wat hij deed zijn we weer doorgereden. 5 km verderop kwamen we inderdaad de officiele plek tegen nadat we lang nog 4 andere nepperts waren gekomen. We besloten om eerst “even” boodschappen te doen in Khorixas. Deze 40 km duurde alleen veel langer dan gedacht door het barslechte wegdek wat we tegen kwamen. Uiteindelijk waren we pas rond 1 uur weer terug bij het “petrified forrest” dat we besloten na de tour toch naar de campsite in de buurt te gaan die we eerder gecancelled hadden. Het versteende woud was, met officiele gids, best interessant en hierna zijn we dus naar Aabadi camp in de buurt van Twyfelfontein gereden. Daar aangekomen merkte we al dat er een hele gemoedelijke sfeer hing en dat de Nederlandse eigenaren erg aardig waren. Verder waren er toevallig nog drie andere Nederlandse groepjes waarvan we met 1 van hen de middag hebben zitten kletsen en het gezellig lounge gedeelte van de campsite. Zij vertelde dat er die ochtend ook hier olifanten over de camping heen gelopen waren en dat ze nu zo 4 km verderop stonden. Leuk, dachten wij. Tegen 5en gingen we zoals dagelijks ons potje koken bij onze kamp plek. Om een of andere reden was ik heel onrustig tijdens het eten. Wat het precies was wist ik niet, maar dacht wel dat het met die olifanten te maken had en dat wij daar ondertussen ons prutje aan het opwarmen waren. Deze onrust werd compleet toen we opeens een soort getoeter vrij dichtbij hoorden en dat de honden van Jeroen (de eigenaar) ook even aansloegen. Maar nog steeds zagen we niet echt wat en ondertussen was het toen wij ons eten op hadden al donker. Jeroen was de hele tijd een beetje met zijn auto aan het rondrijden maar gaf niet aan dat ze er waren ofzo dus we dachten dat het wel goed zat. Na het eten gingen wij onze spullen afspoelen in een soort hutje van stokken aan elkaar gebonden. Toen we hierna terug liepen naar het lounge gedeelte zei Jeroen dat op het moment dat wij dus onze spullen aan het afspoelen waren dat die groep olifanten op zo’n 40 meter van ons vandaan langs waren gekomen. We hebben hier totaal niets van gemerkt en dit vonden we opzich wel jammer. Bij twee andere plekken zijn de mensen in hun auto gaan zitten en zijn die beesten op zijn 5 meter gepasseerd. Verder die avond hebben wij met Jeroen tot een uur of 10 zitten kletsen waarin hij vele verhalen vertelde over hoe hij 4 jaar geleden hier is begonnen, wat hij allemaal heeft meegemaakt en hoe Namibie volgens hem een beetje in elkaar zit. Erg interessant en gezellig maar tegen 10 uur waren wij echt op en gingen we lekker naar bed.

’s Ochtends hebben we gedag gezegd en zijn we redelijk vroeg op pad gegaan omdat we weer een aardig stukje voor de boeg hadden en we wisten dat dit een slecht wegdek zou zijn. Jeroen gaf ons nog wel even de tip om na een bepaald stadje boven op heuvels even te stoppen om te kijken of we wat zouden zien bewegen. Na twee uur rijden kwamen we dan boven die plek die hij aan gaf en nog voordat we de eerste heuvel op waren kwam er een hele groep zebra’s vlak voor ons over steken. Direct de auto aan de kant gezet en uit de auto gestapt, zagen we ook een groep van 5 giraffen bij ons vandaan galopperen op zo’n 40 meter afstand. Helemaal in euforische stemming stapten we weer terug in de auto want het was echt zo gaaf om die beesten zo in het wild van dichtbij te zien. Ik denk nog geen 100 meter verder stak er een giraffe vlak voor ons over en konden we die op 10 meter naderen, zo gaaf! Verder hebben we op de weg alleen nog koeien en geiten gezien en hier en daar een groep zebra’s op een paar honderd meter, zo dichtbij niet meer. Overigens was deze weg 1 van de mooiste die we tot nu toe hebben gereden echt van die glooiende afrikaanse landschappen tussen de bijzonder gevormde bergen door. Toen we bijna bij onze lodge van die avond waren kwamen we langs een paar kinderen van de Himba stam die we wat ballonnen hebben gegeven wat ze wel leuk vonden. Bij Khowarib lodge aangekomen zijn we lekker in onze zwemkleding bij het zwembad gaan zitten en heb ik deze blog in een parasolletje onder het genot van een blikje fanta zitten schrijven.

Vandaag hebben we dan eindelijk weer een lodge met internet gevonden. Kunene River lodge ligt helemaal in het noorden van Namibie en ons campsite kijkt uit over de Kunene rivier naar Angola. In deze rivier zitten krokodillen maar de vrouw van de lodge gaf aan dat ze normaal gesproken hier niet de kant op komen. Toch fijn om te weten. De weg hiernaartoe was goed maar we deden er alsnog zo’n 6 uur over om hier te komen. Morgen gaan we hier in de buurt verschilende dingen bekijken en doen maar hierover later meer!

Liefs, Suus, Marsis en Jochem